*موانع بروز احساس و ارتباط آنها با پیام های بازدارنده والدی در تحلیل رفتار متقابل*

یکی از رایج ترین مشکلات در روابط انسان ها با یکدیگر آشکار نکردن عواطف و احساسات است

حتما شما هم تجربه شرایطی را داشته اید که موفق به بروز و بیان احساس تان نشده اید .

شاید بعد از آن موقعیت پشیمان شده باشید ولی واقعیت این است که زمان سپری شده و شما از وضع موجود احساس رضایت نمی کنید.

یکی از دلایل عدم بیان احساس ما میتواند کمال گرایی باشد به این معنی که ما یاد گرفته ایم

(پیام والدی را دریافت کرده ایم) احساسات خود را نمایان نکنیم احساساتی مثل خشم ، حسادت ، تشویش و … گویی ما باید همیشه منطقی و مسلط بر عواطف خود باشیم می ترسیم  که از دید دیگران ضعیف به نظر برسیم آیا واقعا چنین است اگر دیگران از احساس واقعی من باخبر شوند نگاهی تحقیر آمیز به من خواهند داشت .

(پیام بازدارنده این افراد کامل باش است )اکثر افراد به جای مطرح صادقانه ، احساس ، بخشش ، خشم و غم را در خود نگه میدارند و در برخورد با دیگران سکوت میکنند نه تنها خود به احساس رضایتمندی نمیرسند بلکه در طرف مقابل نیز احساس گناه ایجاد میکنند (این دسته از افراد پیام بازدارنده احساس نکن را دارند )حتی در بسیاری از رابطه ها عدم بیان احساس خوب نیز ایجاد مشکل میکند زیرا لازم است که ما احساس خوب خود را به طرف متقابل

نشان دهیم و برحسب روابط ،گرم و صمیمی شویم. احتمال دارد که شما فکر می‌کنید که اطرافیان شما باید احساسات و خواسته‌هایتان را بدون آن که مطرح کنید بدانند پس احساستان را در درون خود نگه می‌دارید و باعث آزردگی خود می‌شوید شاید هم گمان می‌کنید که اگر به خشم خود اعتراف کنید آن ها را خوشحال کرده‌اید پس تصمیم می‌گیرید عواطف خود را کنترل نمایید تا هیچ کس باخبر نشود و شما هم چنان در سکوت به کنترل عواطف و احساسات خود می‌پردازید (پیام بازدارنده این افراد بچه نباش است) و حتماً از این بابت به خود می‌بالید که چون بزرگ هستید و نباید احساس خود را بیان کنید.

عده ای دیگر بر این باورند که همیشه باید دیگران را راضی نگه دارند و انتظارات اطرافیان مهم تر از انتظارات خود فرد است (اینها همان کودکان خوب و مطیعی هستند که در کودکی به خاطر اطاعت همیشه تشویق دریافت می‌کردند.) و یا اصلاً حق اعتراض و بیان عواطف و یا طلب چیزی را ندارند (تمام افرادی که پیام بازدارنده آن ها مهم نباش و یا تقاضا نکن است در این گروه قرار دارند) و دسته‌ای دیگر از افراد هستند که هیچ امیدی به بهبودی روابط خود با دیگران ندارند بنابراین هیچ تلاش و کوششی از خود نشان نمی‌دهند و طرف مقابل هم بی خبر از احساس آنها است پس امکان پیچیده تر شده روابط وجود دارد. (در این مورد پیام بازدارنده افراد می‌تواند (صمیمی نباش) و یا (هیچ کاری نکن) باشد در مورد اول چون به افراد اعتماد ندارند احساس را بیان نمی‌کنند و در مورد دوم باور آنها این است که هرکاری انجام دهند با خطر روبه رو می شوند پس بهتر است که هیچ کاری نکنند.

و اما تمام انسان هایی که از طرد شدن و تنها ماندن بیم و وحشت دارند. آن ها نیز عواطف خود را بروز نمی‌دهند با تمام بدرفتاری ها کنار می‌آیند سکوت می‌کنند و با این کار می‌خواهند دیگران را راضی نگه دارند. بیم دارند اگر احساسات خود را بیان کنند اطرافیان را از دست بدهند و تنها بمانند (در این جا ترس از تنهایی که یکی از ترس های شایع بشری می باشد وجود دارد و امکان وجود پیام بازدارنده احساس نکن می‌رود.)

اگر شما جزء آن دسته از افراد باشید که روابط عمومی قوی دارند ممکن است بر این باور باشید که نباید جروبحث کنید . بیان عواطف و احساسات منتهی به اختلاف و بحث می‌شود پس سکوت می‌کنید و هیچ نمی‌گوئید (پیام بازدارنده این افراد هیچ کاری نکن است که در کودکی دریافت کرده اند) و توجه داشته باشید که در هر مذاکره ای و رابطه ای بهتر است به جای این که مدام به مشکل فکر کنید ابتدا احساس خود را در میان بگذارید و به احساس طرف مقابل گوش فرا دهید با بیان خالصانه احساس و عواطف مشکل خود به خود حل خواهد شد.