افرادی را که از لحاظ روانی کارکرد خوبی دارند فقط با انسان ها ارتباط  برقرار نمی کنند آن ها می توانند پیوندهای عاطفی و صمیمانه ویژه ای با برخی از افراد که دورو برشان هستند برقرار سازند. تعدادی از پژوهش ها نشان می دهند که افراد در جواب به سوال چه چیزی زندگی را ارزشمند می سازد پاسخ روابط صمیمی را مطرح کردند.

در طی پژوهش های انجام شده متوجه شدند که برای بسیاری از مردم برخورداری از یک ازدواج موفق و زندگی خانوادگی خوب ودوستان صمیمی مهم تر از کار، سرپناه، امنیت مالی یا مذهب است. روابط صمیمی عبارت است از تماس های غیررسمی و دائمی در طول یک دوره زمانی گسترده همراه با خود فاش سازی دوجانبه، محبت، عطوفت و احساس بی طرفی در آن رابطه (فلَندرز)

آیا من عاشق شده ام؟ آیا این عشق واقعی است؟

روبین یکی از اولین روانشناسانی بود که به بررسی عشق پرداخت او دریافت که عشق 4 ویژگی اصلی دارد:

1. افراد عاشق خود را نیازمند یکدیگر می دانند در هنگام تنهایی نخستین فکری که به ذهن آن ها خطور می کند یافتن طرف مقابل است.
2. آنها علاقمندی و دغدغه های خاطر را تجربه می کنند یعنی میل به انجام کاری برای یکدیگر
3. آنها احساس اعتماد می کنند و معتقدند که می توانند با امنیت مطالب خود را به یکدیگر بگویند.
4. این اعتماد ظاهراً به خوبی ایجاد شده است چرا که افراد عاشق تحمل خطاهای طرف مقابل را دارند.

روبین دریافت که عاشقان نسبت به سایر زوج ها زمان بیشتری به چشمان یکدیگر نگاه می کنند.

آن ها ابراز محبت کلامی و جسمانی نسبت به هم دارند. از یکدیگر حمایت عاطفی و اخلاقی می کنند نسبت به رفتارهای طرف مقابل حتی ناخوشایند صبرو و شکیبا هستند. اما تجربه عشق همیشه مثبت نیست گاهی علاوه بر احساس سرخوشی و شادی آن ها افسردگی و بی قراری را نیز تجربه می کنند.

مثل این می ماند که فرد عشق و نفرت را یکجا تجربه می کند ممکن است هنگامی که کنار شریک خود هستیم احساس شادمانی کنیم و زمانی که از او دوریم احساس اندوه کنیم و اگر در رابطه ای فرد از علاقه و عشق طرف مقابل مطمئن باشد احساس بهتری خواهد داشت شاید به خاطر این است که تا زمانی که از احساس طرف مقابل اطمینان خاطر پیدا نکنیم به خود اجازه کاملاً عاشق شدن را ندهیم.

و اشتباه است اگر فکر کنیم انسان ها عشق را به یک شیوه تجربه می کنند. برخی عشق را به عنوان پدیده ای پر رمز و راز و  عده ای دیگر آن را به عنوان چیزی عقلانی تجربه می کنند.

افرادی که معتقدند سرنوشتشان در دست خودشان است کمترا حتمال دارد فکر کنند به دام عشق افتاده اند در این خصوص تفاوت های جنسی نیز بسیار مهم است.

مثلا مردان ساده تر از زنان عاشق می شوند  و زن ها ساده تر از مردان از عشق فارغ می شوند مورد دیگر فرهنگ جامعه است. در بسیار از فرهنگ ها عشق پدیده ای است که در نتیجه یک ازدواج از پیش تعیین شده ایجاد می شود و در خیلی از کشورها ازدواج ناشی از عشق ازدواجی است که زوجین یکدیگر را به خاطر عشق رمانتیک دوجانبه برگزیده ا ند.

یونانی ها بین انواع عشق تفاوت قائل بودند به نظر آن ها چندین عشق وجود دارد:

عشق شهوانی: عشق بر اساس جاذبه جسمانی بوده و ویژگی آن اشتیاق شدید به خود فاش سازی سریع و صمیمت جنسی است.

عشق دمدمی: ویژگی افرادی است که می توانند به سادگی از یک رابطه به سراغ رابطه ای دیگر بروند و یا همزمان در بیش از یک رابطه وارد شوند.

خودباختگی: نوعی عشق خودباخته، ایثارگر، و عمیقاً دلسوزانه است.

واژه عشق برای افراد مختلف معانی متفاوتی دارد و هم چنین راه بسیار متفاوتی برای عاشق شدن وجود دارد. آدمیان از لحاظ سرعت عاشق شدن و کاری که برای آن انجام می دهند بسیار متفاوتند برخی از یک آشنایی ساده شروع می شوند و بدون فکر کردن به ازدواج ختم می شود و عده ای نیز یک دوره طولانی و دراز مدت از عشق و عاشقی را طی می کنند.

برخی از افراد در همان دیدار اول شدیداً جذب یکدیگر می شوند و عده ای نیز بعد از یک دوره طولانی از آشنایی به عشق می رسند. افراد عاشق نسبت به افراد غیر عاشق احساس شادی، امنیت و آرمیدگی بیشتری دارند. هوش و حواس آن ها کاملا بر طرف مقابل متمرکز است.

دو نفر که عشق به یکدیگر ابراز می کنند باید برای اجتناب از لطمه خوردن از سوی دیگری بگویند منظورشان از عشق چیست و شاید لازم باشد که معنای تعهد روشن شود.

تعهد

بسیاری از انسان ها معتقدند که تعهد جزء ذاتی و لاینفکی از عشق است تعهد که ملاک آن ها طول مدت رابطه است و عامل تفاوت میان روابط ناشی از عشق و روابط ناشی از علاقه جنسی است.

البته خیلی از افراد بدون وجود عشق نیز خود را ملزم به تعهد می دانند (مثلا به خاطر فرزندان)

آیا عشق واقعی می تواند همیشگی باشد؟

عشق احساساتی، عشقی سوزان است و به ناچار سرد و خاموش می شود. اوج عشق رمانتیک می تواند برای چند ماه یا حتی یکی دو سال طاقت بیاورد و اگر این عشق به ازدواج منتهی شود باید به یک احساس شادی ملایم و دائمی تبدیل شود و اما عشق دوستانه عبارت است از یک دلبستگی پر عطوفت و عمیق و در عین حال واقعی تر، در روابط دوستانه که روابط صمیمی نیز هستند. ما آن گونه که واقعا هستیم شناخته می شویم و مورد پذیرش قرار می گیریم.

یعنی رابطه ای که در آن آزادی عمل داریم.

برخی از روانشناسان معتقدند که زوجینی که برای یکدیگر خودفاش سازی دارند احساس رضایت بیشتری می کنند و رابطه آن ها بادوام تر است.