قسمت اول

تربیت کودک یکی از کلیدی ترین وظیفه ای است که والدین هرگز در زندگی مانندش را نمی توانند بیابند. تربیت در یک خانواده الگویی همواره هرمی دارد و از والدین به کودک یا کودکان مسیر دارد. در جوامع مدرن امروزی که در حال گذار با تمام نیروهای استرس زا مواجه ایم، مسئله تربیت در دوران رشد کودک هم برای خانواده و هم برای جامعه جایگاهی ارزشی دارد.

محبوب شدن یا شهرت مورد ستایش قرارگرفتن که در کودک تا دوران بلوغ اش بسیار بر عملکردهایشان تاثیر دارد با تأثیرات منفی بسیاری بر روی کودکان یک مشکل اساسی شده‌ است. ما می توانیم از تلویزیون و بعضی از برنامه های غیر اخلاقی آن، محصولات پورنوگرافی مانند مجلات و فیلم ها، استفاده از الکل و مواد مخدر غیر قانونی، کنار بیاییم اما زندگی با این موارد در پیرامون محیط رشد کودک می تواند جهان تربیتی کودک را عملا به گودالی بدل کند.

چه آموزش هایی باید به فرزندانمان بدهیم تا آنها بتوانند به طور پیوسته در چنین سیستم فاسد و شرور زندگی کنند؟

کودکان هدیه ای از خداوند هستند و هنگامی که ما به آنها احترام می گذاریم، باید با اعمال یک سیستم و برنامه رشدی هدفمند و متناسب با کودک، از خداوند بابت این هدیه قدردانی کنیم و بتوانیم کودک خود را به عنوان یک انسان سالم و موفق و در مسیر علایق و خصوصیات خودش به آینده تحویل بدهیم.
پرورش کودکان باید در خانه آغاز شود. جامعه همواره با وجود خانواده رکن دوم تربیت کودکان است. خانواده نخستین و یکتاترین مجموعه تربیتی ست که می تواند در هیاهو پیامدهای روزمره، آسایش را به کودک انتقال دهد.

هنگامی که پایه های تربیتی و شخصی کودک قوی هستند، او قادر خواهد بود به طور مساوی در زندگی سنجش رفتار داشته باشد و سهم خود را به توسعه جامعه و ملت و بشریت ادا کند. اگر پایه های شخصی اش ضعیف باشد، می تواند مسئولیت خود، خانواده، جامعه و ملت را کاملا از روی دوش اش بردارد و بدل به یک شخص بی هویت در جامعه شود.

عشق بی قید و شرط

کودکان حق داشتن عشق بی قید و شرط والدین خود را دارند. کودک نباید از عشق والدین محروم شوند چرا که او به طور طبیعی متولد نشده است، به نظرش می رسد که زشت است و عادت های بد یا هر چیز دیگری دارد. درهای عشق ممکن است در محدوده خارجی به او نزدیک شوند، اما وقتی که او به خانه برمی گردد، باید عشق، صلح و شادی را در نزد والدین اش پیدا کند.

یک کودک ممکن است خود را در معرض رفتار غیرقابل قبول قرار دهد، اما نباید این مسئله علیه او استفاده شود؛ هیچکدام از والدین نباید عشق را بر اساس رفتار و رویکردهای اخلاقی فرزندان خود درجه بندی و کیفیت آن را محدود کنند.

قوانین سخت و شتاب دهنده در مورد اینکه چه زمانی برای آموزش های خاص وجود دارد در تربیت زمانی اهمیت دارد که کودک به غیر از محیط خانواده یا خانه محیط دیگری هم دارد. مثلا زمانی که مهدکودک یا مدرسه پیش می آید. نخستین رفتار مهم والدین در تربیت باید از آموزش و معرفی آیین ها و رفتارهای مذهبی خانواده باشد. البته در صورت اینکه باور به این در خانواده باشد. در جوامع غربی انجیل از مهمترین رکن های تربیتی ست. باور به این مسئله که عیسی مسیح بزرگترین مربی ما است. هدف این است که به کودک کمک کنیم که به طور صحیح زندگی کند. زندگی در سلامت و آرامش به دو اصل استقلال و اعمال این استقلال در شرایط دشوار است. پروفسور استفن آدیدی استاد ارشد روانشناسی تربیتی در دانشگاه استنفورد در این مورد می گوید: “آنچه خدا از پدر و مادر خواسته است، احترام به ذات و صفاتی ست که کودک آنها را با خود از ابتدای تولد داشته است.

نکته: تاکنون یک مدرسه وجود نداشته است که بهتر از خانه نقش تربیتی داشته باشد.

ادامه مطلب در روز یکشنبه منتشر خواهد شد