قسمت دوم

انضباط

رشته ای از رفتارها و الگوهای متکی به زمان و مکان که یک ابزار ضروری برای موفقیت است. انضباط، این است که با استانداردهای مشخص و برنامه محور زندگی کنیم. البته اینکه می گویند ما باید با استانداردهای جامعه زندگی کنیم، به آن معنی نیست که این استانداردها مانع استقلال کودک و خصوصا الگوهای خانواده شود.
همه ما اشتباه می کنیم. وقتی جوانان اشتباه می کنند، ما باید آنها را با عشق اصلاح کنیم. اجتناب از اضطراب هایی که آسیب های جسمی و روحی را به وجود می آورند

توجه
والدین باید فرزندان خود را احترام کنند. آنها به همان اندازه والدینشان منحصر به فرد هستند. نباید محدودیت اعمال کنیم، بلکه کودکانمان را هدایت کنیم تا انتخاب های مناسب را در زندگی ایجاد کنند. والدین باید اهمیت زندگی اخلاقی را توضیح دهند و کودکانشان را تشویق کنند تا با الگوهای دیگر در جامعه ارتباط برقرار کنند. ما نباید آنها را به سمت بی عاطفه بودن سوق دهیم و از آنها بخواهیم که برای حفظ آرامش خود، به دیگران و مشکلاتشان اهمیت ندهند. اما از سوی دیگر، ما باید به آنها کمک کنیم تا به لحاظ احساسی پایدار بمانند. این پایداری به آن معناست در تمامی رفتارهای خود توازن و تعامل برقرار کنیم.

اراده والدین برای تامین نیازهای خانواده

والدین یک وظیفه مقدس برای فراهم آوردن نیازهای اساسی و حمایت از خانواده هایشان دارند. آنها باید اطمینان حاصل کنند که بچه ها همه چیز را برای رشد و توسعه فیزیکی و عاطفی مناسب خود دریافت می کنند. کودکان باید تشویق شوند که در زندگی یک رفتار اخلاقی داشته باشند. آنها باید فضایل را به عنوان کار سخت، صداقت، صمیمیت، احترام، تحمل، صبر، فروتنی، بخشش، عشق و نیاز به زندگی صلح آمیز با دیگران را بیاموزند. توجه داشته باشید که هر موفقیتی و شکستی در خانه تولید و در خود جبران می شود.

نتیجه

والدین باید فرزندان خود را آموزش دهند تا اعضای بالقوه و مسئول جامعه ای که قادر به توسعه جامعه و ملت خود هستند، شوند. تربیت آنها باید به آنها کمک کند تا به درستی زندگی کنند. آموزش آنها باید آنها را با مهارت، دانش و حکمت برای زندگی سوق دهد. هیچ نهاد یا سازمان خارجی نمی تواند این کار را بهتر از خانه انجام دهد. والدین به عنوان عاملان تغییر مؤثر هستند و تعیین کننده در ایجاد ساختارهای همین تغییر هستند.